و من بدون هیچ آگاهی  

از زمان و مردمان دل باختم 

هیچ نمی دانستم 

او یک مسافر بود 

و من معنایش را درک نمی کردم 

چشمهایم را به جاده ها و قدمهایش دوخته بودم 

اما او می رفت 

صدایی از من بر نمی خواست 

مدتی گذشت 

و من دنبال قلبم در میان سینه ام بودم 

اما هیچ نیافتم 

انگار با خودش برده بود 

نفسهایم در میان سینه ام زندانی می شدند 

نفسها می مردند 

من نیز...